De onzichtbare vooruitgang

De bouwaanvraag is goedgekeurd, de lening is in orde, de compromis is getekend.
In die volgorde.
We wonen al een aantal jaren in het huis en kopen van familie. Een beetje gek doen moet dus kunnen.

De notaris vond onze bizarre volgorde volkomen ongepast. Waarschijnlijk omdat we hem gepakt hebben in snelheid.
Het opstellen van de compromis duurde eeuwen en als ik niet achter zijn veren zou hebben gezeten, kregen we die waarschijnlijk met het opleveren van de verbouwing.

Maar allé, so far so good.

Het is nu aan de bank om de notaris van tijd tot tijd een beetje aan te moedigen.

En bij de volgende signeersessie trekken we een fles open.

Wat hangt daar achter het raam?

Voorwaar! Het is een bouwaanvraag!

Akkoord linkerbuur

Aan onze linkerzijde wonen H & N. 
Hun halfopen bebouwing plakt tegen de onze dus zullen zij ongetwijfeld meegenieten van de verbouwing.
Het minste dat we kunnen doen -als goede buren-, is hen op de hoogte brengen van onze plannen.


En dat verwachtte ook Stedenbouw.
Meer nog: Een gehandtekend papier (op de hoogte gesteld en akkoord) was noodzakelijk om ons dossier te kunnen afronden.

Gelukkig hebben we goede buren.
H&N staan altijd klaar om ons gevogelte en kat van eten te voorzien als we op zwier zijn.
En ook met de verbouwing hebben ze geen problemen, integendeel.
De handtekenigen waren vlug gezet.


Linkerbuur akkoord.
Bouwaanvraagdossier compleet.
De gemeente is aan zet.

Witte rook

De architect is boven water en -eerlijk is eerlijk- we zijn onder de indruk van zijn uitgebreide/gedetailleerde schatting.

Het telraam er nog eventjes bijgenomen en we zitten op koers.

Daarnet een definitieve krabbel op de bouwvergunning gezet: Er is geen weg terug. :)

Radiostilte

 
Het is wachten.

Wachten op de architect die ons weken geleden al een schatting van het verbouwbudget zou bezorgen.
Wachten op de schatting die hier -zoals begin vorige week beloofd- 'zeker op vrijdag zou zijn'.
Wachten op het 'Ik maak er morgen zeker werk van' dat ons die vrijdag opnieuw beloofd werd.
Vier dagen later nog geen teken van leven.
Het is radiostil en ik durf niet meer bellen dus heeft Carl gisteravond gemaild.

Zou dit de grote verbouwvloek zijn, waarover gehoord via kennissen van kennissen en gelezen op obscure blogs?
De architect die eeuwig en altijd op zich laat wachten.
Ons ging het niet overkomen.

Ach, zolang het werk maar goed is zeker?

Intussen blijven we wachten. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Gewikt en gewogen

De voorontwerpen zijn onder de loep genomen en keuzes zijn gemaakt.

De badkamer boven krijgt nog een extra raam aan de kant van de tuin over ongeveer de hele breedte. We willen zoveel mogelijk natuurlijk licht in de badkamer en in de gang/dressing. Tussen de badkamer en de dressing komt ook een glazen deur.
In verband met het extra raam in de badkamer nog eventjes meegeven dat het eerder een horizontale streep in de muur zal zijn dan een vitrine.

De keuken dan.
Ondanks het feit dat een volledig open leefruimte (living + eetkamer + keuken) ongetwijfeld zeer veel voordelen heeft, vonden we dat ons originele idee -waarbij de muur tussen living/eetkamer en keuken blijft staan- nog veel meer voordelen heeft.

Voorbeelden zijn legio.
- Niet iedereen is dol op Eddie. Twee ruimtes maken het gemakkelijker de hond (of de bezoekers) occasioneel af te zonderen.
- Carl en ik hoeven niet steeds in dezelfde kamer te zitten.
- Is er iemand wiens keuken altijd perfect in orde is? Muur en deur bieden de mogelijkheid de ene ruimte van de andere voor het oog te scheiden. Handig. :)
- Extra kastruimte in de keuken door een mega-inbouwkast tegen de gemeenschappelijke muur met de living te plaatsen.

'Ons plan' biedt ook de mogelijkheid tot afwassen met zicht op de tuin. Zie ik helemaal zitten!

 ( Ook unaniem over eens: De douche in de berging is een absoluut schot in de roos. )

De voorontwerpen

 De bovenverdieping:

De benedenverdieping:

Voorstel 1:

(Gebaseerd op onze schets)

Voorstel 2: